,,Czarny Raj'' : Prolog

                  Dym wchodzący do płuc, kurz wpadający do oczu i ogień. Wszechobecny, otaczający nas ogień, który pieści swymi językami całe otoczenie.

Kolejne stracie po wojnie którą wygraliśmy...
                  
                   Z determinacja biegnę dalej mocno zaciskając różdżkę w dłoni. Ocieram krew kapiącą mi z dolnej wargi i pochylam się przed lecącymi zaklęciami. Krew pulsuje mi w żyłach, a serce przyspiesza swój rytm. Metaliczny smak krwi staje się jeszcze wyraźniejszy. 
Krztuszę się czarnym dymem, ale mimo wszystko biegnę dalej. Opadam na ziemie  przed lecącym w moją stronę czerwonym płomieniem. Opieram się plecami o pobliski głaz i próbuję uspokoić oddech.
                Nagle po otoczeniu roznosi się wściekły krzyk. Ponaglona strachem i złym przeczuciem odwracam się w jego stronę.
W zadymionym powietrzu unosi się Ginny. Jej rude, długie włosy pochłania ogień, a z jej gardła co jakiś czas wydobywają się nowe, coraz to gorsze  krzyki. Płonie. Cierpi. Umiera.
W jej stronę biegnie ponury Wybraniec i roztrzęsiony Nevil. Rzucają zaklęcia, chcą ściągnąć ją na ziemie, ugasić ogień, który  ją pochłania póki nie będzie  za późno.
              Ocieram czoło i oglądam się za siebie. Po chwili wybiegam z ukrycia i zaczynam pomagać chłopakom. Mój oddech przyspiesza, krzyki wzrastają, a serca chcą wyskoczyć z piersi.  Boże, zaraz będzie zwęglona!
             Ogień powiększa się, jej jęk pełen żalu i trwogi roznosi się po polu bitwy. Zgorszony śmiech resztki Śmierciożerców, którzy przeżyli swoją porażkę i śmierć Czarnego Pana roznosi się wokół.
Po chwili jest już po wszystkim. Młoda Weasley szybko milknie i opada na ziemie z wielką siłą. Wokół niej unosi się kurz, a jej włosy nadal płoną.
Zrozpaczeni klękamy przy niej. Sprawdzam jej puls, by zdobyć pewność iż opuściła świat żywych. Nie żyję, to pewne. Jej oczy wydały ostatni błysk, jej serce ostatnie tchnienie, jej dusza ostatni odzew.
             Padamy ciałem na ziemi, unikamy śmiercionośnego zaklęcia. Posyłamy sobie krótkie spojrzenie, kiwnięcie głowy.  Nie możemy przy niej zostać,chyba, że chcemy stracić własne życie.
            Nevil podnosi się z ubłoconej ziemi i puszcza się biegiem przed siebie. Po ściśnięciu mojej dłoni Harry robi to samo. Huk, który niesie się po otoczeni jest nie do zniesienia. Zakrywam uszy i zaciskam oczy. Moment później i ja podnoszę się z podłoża. Biegnę dalej. Ruszam nadgarstkiem, a z mojej różdżki wydobywa się zielony płomień. Niewzruszona patrzę jak jeden z naszych wrogów pada martwy na ziemie. Później kolejni.
           Łapie się za ramię z którego kapią krople krwi. Urywam kawałek bluzki z lewego rękawa i owijam nim mocno krwawiące ramię.
Przy kolejnym odcinku pokonanej przeze mnie drogi potykam się o wystający korzeń przez co  rozcinam sobie i górną wargę. Tym samym zostaję przy życiu, gdyż omijają mnie kolejne różnokolorowe płomienie z różdżek przeciwników.
Kiedy mijają szybko się podnoszę i kuśtykając biegnę w stronę swych przyjaciół. Dalej, szybciej.
Wielkie światło tryska z połączonych zaklęć. Iskry wydobywają się z różdżek, wiązanka przekleństw wydobywa się z ust.
                  Pojedyncze krople deszczu spadają z nieba. Powiększają błoto, wiążą się z potem, krwią i łzami. Dym unosi się do góry tworząc czarne niczym węgiel niebo.
                 Kiedy światło zaklęć gaśnie nasze starcie kończy się. Ostatni Śmierciożercy giną, ostatni, którzy tu byli. Nie wszyscy którzy ocalali podczas drugiej bitwy o Hogwart od której minął już rok.
Zbieramy się wszyscy razem pod wielkim dębem. Sprawdzamy czy wszyscy są, dzielimy się wiadomością o śmierci małej Ginny co powoduje płacz Olivera Wood'a, jej chłopaka.
               Okazuje się, że nie tylko ona nas opuściła. Wtulam się w tors Harry'ego kiedy słyszę kolejne znajome mi nazwiska obecnie znajdujące się na liście śmierci. 
Złoty Chłopiec mocno mnie obejmuje, a z moja gardła wyrywa  cichy szloch.
 Zgładziliśmy ostatnich Śmierciożerców, już nie zorganizują kolejnych buntów i powstań. 
Już nie, ale zapłaciliśmy za to ogromną cenę. Przypłaciliśmy to śmiercią naszych przyjaciół.

     

                Po raz kolejny szpony koszmaru wyrywają mnie za snu, a z mojego gardła wydobywa się krzyk przypominający ryk dzikiego, rozzłoszczonego lwa. Oddech mam ciężki, wzrok rozbiegany.
Powoli podnoszę się, a czarna niczym niebo w pochmurne noce, satynowa kołdra zsuwa się na podłogę bezszelestnie. Boso pokonuje panującą ciemność i drżącymi rękoma otwieram balkonowe drzwi, a zimne powietrze chłodnej nocy uderza mnie w twarz.
                Siadam na wiklinowym krześle, które całkowicie nie pasuje do reszty po czym odpalam papierosa. Siwy dym zaczyna tańczyć w powietrzu na ciemnej, gwieździstej scenie. Przymykam oczy chcąc powstrzymać pojedynczą łzę, która próbuje uciec spod powieki. Nie mogę pozwolić, by ta krystaliczna kropla ze mną wygrała.

Rzeczywistość nie uznaje czegoś takiego jak łzy.



                   Wciąż przymykając oczy pozwalam mym myślą swobodnie płynąć. Uśmiecham się czując ich nawał w umyśle, które raz po raz powracają do rudowłosej, nieżyjącej  dziewczyny.


Ginny, kochana...Nie ma cię już rok. Kawałek czasu, który stał się przełomem i nowym początkiem dla nas wszystkich. 

                  Otwieram oczy i śmieje się lekko wyrzucając wypalonego papierosa. Resztki jego siwego niczym cement dymu wciąż unoszą się w powietrzu.

Przyjaciółko...Gdybyś tylko tu była...Nie poznałabyś naszego świata. Nie poznałabyś ludzi. Nawet nas, Twoich przyjaciół.

                  Świat czarodziejski zmienił się na gorsze mimo wygranej wojny ze Śmierciożercami. Pokonał otaczające go zło, pokonał wszystkie przeszkody, które stały na drodze czarodziei, ale nie udało mu się wyplewić zazdrości oraz okrucieństwa  i jego resztek z ludzkich serc.
Serc, które ciągle ze sobą rywalizują, serc, które nie potrafią już żyć wspólnie. Razem, zgodnie i poprawnie. Noszą maskę szczęścia i wymuszonego idealizmu. Dlaczego? Nie wiem.
                Cicho wchodzę do sypialni rzucając  przelotne spojrzenie na zatopiony w mroku i cieniu pokój. 
Za niedługo pewnie znowu będę musiała zmienić mieszkanie. Dostanę kolejne zadanie, które wypełnię.
               Z wypracowaną  ciszą i dyskrecją z powrotem kładę się na łóżku. Nie przykrywam się kołdrą, leży na ziemi ledwie widoczna. Po moim ciele rozpływa się kolejna fala ciepła. Kolejna fala żaru i gorąca.
Bo mimo iż od tej pamiętnej i zwycięskiej dla nas  bitwy minęło już tyle czasu ogień i dym wciąż otaczają nas z każdej strony.

*****

Tak więc oto prolog kolejnego opowiadania Dramione. Chciałąbym zaznaczyć, że nie będzie to opowiadanie o słabych i załamanych bohaterach, a wręcz przeciwnie. Postaram się by było pełne emocji, a bohaterowie nie będą się nad sobą użalać. 

Mam nadzieję, że się wam podoba choć prolog jak to prolog jest krótki. 

Rozdział numer 1 ukaże się w najbliższym czasie w miarę możliwości. 

W też macie ten tydzień przed świętami tak zarobiony czy tylko u mnie nauczyciele powariowali??

Pozdrawiam straaasznie mocno. 

Vivian Malfoy.