Epilog

                 Leniwie otwieram oczy kiedy pierwsze promienie zimowego słońca wpadają do pokoju jednak po chwili z powrotem opadam na poduszki prosząc Morfeusza, by zabrał mnie w swoje objęcia jeszcze na chwilę.
-Skarbie, wstawaj...-szepcze mi do ucha leżący koło mnie blondyn jednocześnie mocno zaciskając dłonie na mojej talii.
-Kochanie otwórz oczy...Sylvia dzisiaj wraca do domu.-kontynuuje, a jego usta raz po raz całują mą szyję.
-Dziwie się, że Brian jeszcze nie przyszedł nas obudzić.-mówię i uśmiecham się na myśl o siedmioletnim blondynie.
-Może jeszcze śpi...-pomrukuje wciąż obsypując pocałunkami moje ciało.
Wzdycham beztrosko.
-My już nie powinniśmy.-przyznaje i niechętnie schodzę z łóżka. 
Podchodzę do okna balkonowego i otwieram je szeroko. Z lekkim uśmiechem na ustach kieruję wzrok ku górze, a mrok poranka otula mnie szczelnie.  Draco nie utrudnia mi spoglądania w błękit nieba. Rozumie to i nie przeszkadza. Robię tak od siedmiu lat.
-Cześć Harry...-szepcze, a lekki wiatr owiewa moją twarz. Przymykam oczy i na chwilę przywołuję wspomnienie o nim. Z łatwością widzę znów te radosne, zielone oczy. Ciesze się, że nauczyłam się żyć bez niego, że przyzwyczaiłam się do tego, że spogląda na mnie z góry.

Ty też będziesz kiedyś tak mówiła. Po prostu potrzebujesz czasu, by zamiast bólu czuć szczęście kiedy o nim pomyślisz.

George miał rację. 

                   -Ukryłeś dobrze prezenty?-pytam kiedy wracam do sypialni i zakładam szlafrok.
-Bardzo dobrze.-odpowiada ze cwaniackim uśmiechem.
-Byleby nie tak jak w tamtym roku.-wzdycham kiedy przypominam sobie jak w poprzednie święta zarówno Sylvia jak i Brian znaleźli swe prezenty gwiazdkowe blisko tydzień przed czasem.
-Wtedy trochę się przeliczyłem...-przyznaje kiedy przepuszcza mnie w drzwiach.
-Zrobię śniadanie, a ty obudź Brian'a.-mówię schodząc po schodach.
-Chyba nie będę musiał...-mówi i uśmiecha się szeroko. Podążam za jego wzrokiem do salonu i dostrzegam siedzącego na kanapie koło pokaźnej choinki  małego blondyna. Zajmuje swe stałe miejsce ubrany w jasne spodnie i ciemno zielony sweter.  Z Malfoy'owskim uśmiechem zerka w naszą stronę.
-Ile można spać...-pomrukuje podchodząc do nas. Przykucam przy nim.
-Długo czekasz? Mogłeś nas obudzić.-przypominam kątem oka zerkając na Dracona, który dumny jak paw spogląda na naszego syna, który sam sięgnął po sweter w kolorze Slytherin'u.
-No tak, ale tata wcześniej mówił, że chciałby mieć Cię na chwilę tylko dla siebie i w ogóle...-odpowiada przewracając oczami. Z rozbawieniem przyznaje, że robi to lepiej niż ojciec.
-Czasem nie we wszystkim musisz słuchać taty.-informuje z rozbawieniem dotykając jego bladego policzka. Podnoszę się z podłogi i kieruje się w stronę kuchni, by zrobić rodzinie śniadanie. Ciepło wypełnia moje serce kiedy pomyśle sobie, że za niedługo odbierzemy Sylvie z dworca, która wraca na przerwę świąteczną ze swojego pierwszego roku w Hogwarcie.
-Yhm! Mamo, nie zapomniałaś o czymś?-pyta z rozłożonymi rękami. Uśmiecham się lekko i z rozbawieniem biorę na ręce małego pieszczocha, który mocno się do mnie przytula.
-Teraz jesteś tylko moja!-woła zadowolony po czym pokazuje ojcu język na co ten śmieje się krótko.
-Ale w Qudditch'u i tak mnie nie pokonasz.-mówi ojciec kiedy siedzą już przy stole.
-Właśnie, że wygram tato! Zagramy jak wrócimy z Sylvią.-powiadamia i rozpromienia się na myśl o siostrze z którą jest mocno związany.
Draco uśmiecha się pobłażliwie, ale i szczęśliwie patrząc na swego syna z którego jest tak dumny i którego tak mocno kocha.
Z radością czochra jego jasne blond włosy.
-Ej! Ja ci tak nie robię!-woła oburzony kiedy ojciec niszczy jego idealną fryzure po czym szybko kieruje się w stronę łazienki, by poprawić uczesanie.
Mój małżonek, który pełni tę funkcję już od siedmiu lat, po chwili  podchodzi do mnie z drapieżnym uśmiechem na ustach. 
-Jest tak podobny do ciebie...-snuję kiedy jego silne dłonie lądują na moich biodrach, a on sam przyciska mocno me ciało swoim  przez co blat stołu kuchennego wręcz wbija mi się w plecy.
-Brian Harry Malfoy.

*****

             Dworzec Kings Cross jest zapełniony. Idę do przodu co jakiś czas zauważając przyjaciół, którzy również przyjechali po swoje dzieci.
Para unosi się nad naszymi głowami, a ludzkie twarze zdobione są przez szczere uśmiechy. Pierwszy raz od wojny, po stracie bliskich i części siebie mogą cieszyć się życiem, okazywać swą radość i uśmiechać się.
Ja też.
            Wraz z mężem i synem zatrzymujemy się w pobliżu dużego filara, a nad  naszymi głowami wisi tablica z numerem peronu do którego powróciły czasy świetności. Dziewięć i trzy czwarte.
Spoglądam na zegarek.
-Pociąg powinien już być.-mówię zaniepokojona. Z irytacją zerkam na rozbawione oczy blondynów.
-Ma jeszcze czas.-przypomina Draco po czym pewnie obejmuje mnie w talii. -Nic się nie stało.
-Mam nadzieję.
-Pamiętacie jak na początku roku napisała w liście, że prawie podpaliła szatę McGonagall?
-Profesor McGonagall Brian.-poprawiam go.-Trudno byłoby zapomnieć. Mam nadzieję, że teraz nic nie przeskrobała.
-Skarbie, jeśli Hogwart przeżył Ciebie, Harry'ego i Weasley'a to nic go nie zniszczy.-odpowiada z rozbawieniem blondyn.
-I wojnę.-dodaje ciszej.
             Odganiam od siebie ponure wspomnienia i  zaczynam wędrówkę wzdłuż dworca. Rozglądam się co chwilę, by sprawdzić czy pociąg już czasem nie przyjechał.
-Tato, a co kupiłeś mi pod choinkę?
-Nie powiem Ci.-odpowiada szybko i uśmiecha się złośliwie.
-A Sylvi?
-Zaraz jej wygadasz.
-Nie prawda!-woła i mruży oczy.-No, ale co mi kupiłeś?-dodaje po chwili wyraźnie zaciekawiony.
-Za niedługo się dowiesz...
-No, ale tato!-woła i przytula się do jego kolan.-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Chcesz, by sytuacja sprzed roku się powtórzyła?-pyta, a ja się śmieje się cicho i na chwilę odwracam wzrok od miejsca w którym ma pojawić się pociąg.
-Nie znajdziecie, bo są idealnie schowane.
-No weź! Sam mówiłeś: jesteśmy kumplami, najlepszymi. A najlepsi przyjaciele mówią sobie wszystko.-przekonuje dalej po czym uśmiecha się słodko i dodaje szeptem.-Mama się nie dowie, że mi powiedziałeś.
-Słyszałam!-informuje i staje bliżej nich.
-A ty mi powiesz?-pyta i wykrzywia swe usta w lekko cyniczny uśmiech. Uśmiech, który u Dracona nazywany był przeze mnie uśmiechem numer pięć.
-Jesteś taki sam jak ojciec.-mówię z westchnieniem i rozbawieniem w oczach.
-A ty jaki byłeś w młodości?
-Ja ciągle jestem młody!-woła lekko oburzony jednak po chwili uśmiecha się cwanie.-Cóż...Byłem strasznie inteligentny, charyzmatyczny i baaaaardzo przystojny.-dodaje po czym mocno obejmuje mnie w talii.-I nadal jestem, prawda kochanie?
-Jak najbardziej.
-Czyli ja też taki będę!-podsumowuje Brian i odwraca się tyłem do nas.-Tak w ogóle to dzisiaj...Pociąg jedzie!-dodaje uśmiechając się szeroko.
                Szybko odwracamy głowę w jego stronę. Czarno-czerwony środek transportu wygląda jakby w ogóle nie odczuł wojny. Jakby zniknął na ten czas i powrócił już po niej.
                Para unosi się nad nim, a niektóre dzieci otwierają okna i zaczynają szukać wzrokiem rodziców. Lekki wiatr znów owiewa moją twarz, a w moim sercu robi się ciepło na myśl o Wybrańcu, którego cząstka właśnie musnęła moją buzię.
-Sylvia!-krzyczy Brian kiedy blond włosa Gryfonka wychodzi z pociągu, a już po chwili mocno trzyma ją w swoich ramionach.
Podchodzimy do nich i odbieramy od niej kufer. Kiedy wreszcie udaję jej wymsknąć się  z objęć brata przytulamy ją do siebie z czułością. Jej oczy są lekko zaszklone.

Nareszcie jesteśmy w komplecie. 

*****

                To właśnie dzisiaj, 25 grudnia,  będziemy obchodzić całą rodziną święta. Mimo godziny osiemnastej na dworze jest już ciemno, a granatowe niebo zdobią pojedyncze gwiazdy.
                Na naszą kolację wigilijną przyszła większość z zaproszonych  gości.  Ron wyjechał już dawno wraz ze swoją żoną, którą słabo znam  oraz  z ich synem, który jest w wieku naszej Sylvi  i na razie nie ma ochoty wracać, a reszta rodziny Weasley'ów pojechała za nim, by nie był sam ze wspomnieniem Wybrańca w święta. Jednak obiecał mi, że spotkamy się od razu po jego powrocie, z George'm też.
Natomiast Syriusz pojechał na święta do Hogwartu, by spędzić je z profesor McGonagall i pozostałymi nauczycielami. Śmierć Harry'ego była dla niego za dużym ciosem by teraz mógł żyć normalnie. 
               Pierwsi przybyli moi rodzice wraz z bratem, Pansy i ich córką Amelią. Chwile po nich przybyła Narcyza, która od razu zajęła się swoimi wnukami, a Teo przyszedł wraz z Katie Bell, swoją narzeczoną.
-Longbottom zawsze się tak spóźnia?-pyta Blaise kiedy wszyscy siedzimy już przy stole i czekamy na ostatnią, do tej pory jeszcze nie przybyłą dwójkę.
-Nie wiem, ale mógłby się pospieszyć. Jestem głodny.-skarży się Draco i uśmiecha się lekko w moją stronę.
-To rozpakujmy już prezenty!-woła Brian, który już od rana nie może doczekać się właśnie tego momentu.
-Najpierw zjemy.-odpowiedziałam patrząc na syna na co ten skrzywił się i obrócił plecami do mnie i swego ojca.
-Nie wytrzymałbym z wami! Jesteście okropni.-powiadamia Blaise z rozbawieniem.-Pożyczyć Ci różdżkę Brian?-dodaje konspiracyjnym szeptem na tyle głośnym, by pozostali goście go słyszeli.
-Tato sądzisz, że ładnie byłoby Ci w różowym?-pyta syn przebiegle patrząc na jasne włosy ojca.
-Moja krew!-woła Blaise na wskutek czego wszyscy śmiejemy się cicho wspominając zdarzenie w Hogwarcie kiedy to Zabini zafarbował włosy blond arystokracie.
-Jaka Twoja!-protestuje oburzony blondyn.-A mi jest we wszystkim do twarzy synu.-dodaje kierując wzrok na syna jednocześnie kładąc swą dłoń na moim kolanie.
-Brian pobawisz się ze mną i Amelią?-pyta nagle Sylvia kiedy pojawia się przy stole. Narcyza kieruje wzrok ku wnuczce.
-Podoba Ci się w Hogwarcie, kochanie? Masz jakiś przyjaciół?-pyta podczas gdy Brian widocznie zastanawia się nad odpowiedzią.
-Bardzo!-odpowiada entuzjastycznie.-Lubię Hannę Cruger z Gryffindoru i Louise Forest. Jednak moim najlepszym przyjacielem jest Ron Weasley II.-dodaje na co Draco, który właśnie pił wypluwa całą zawartość swego kielicha na siedzącego naprzeciw niego Blaise. Klepię męża po plecach podczas gdy on kaszle, Brian śmieje się głośno, a Blaise na niego pomstuje. Starszy blondyn jest bliski omdlenia.
-Jasne, że tak!-woła syn widząc reakcje Dracona na słowa Sylvi  i schodzi ze stołka.-Pokażesz mi kilka zaklęć?-dodaje wodząc wzrokiem za ojcem.
-Młody grabisz sobie...
-Daj spokój tato. Przecież wiesz, że cię kocham kumplu.-odpowiada po czym przewraca oczami, a już po chwili znika wraz z dziewczynkami.
-To jacy jesteście do siebie podobni jest wręcz przerażające.-mówi Pansy patrząc na mego męża.
-Mi tam się podoba.-odpowiada po czym wzrusza ramionami, a tęsknym wzrokiem zaczyna wodzić po potrawach na stole.
                 Kiedy po chwili słyszę dzwonek do drzwi podnoszę się z krzesła. Poprawiam czarną, przylegającą sukienkę przed kolana i otwieram drzwi zaróżowionej Lunie i uśmiechniętemu Nevil'owi. Państwu Longbottom.

*****

            
Draco


               Lekkie światło lampki nocnej roznosi się po pokoju. Jest już późno, a na zewnątrz na dobre zapanowała ciemność.
W dłoni trzymam książkę, którą właśnie skończyłem czytać córce, a zegar stojący na dole zaczyna bić przypominając nam tym samym, że właśnie minęła godzina odkąd ostatni goście opuścili nasz dom.
              Odkładam książeczkę na szafkę i pochylam się nad śpiącą już córką, by złożyć na jej czole delikatny pocałunek. Gaszę jej lampkę nocną i przykrywam ją kołdrą.
-Słodkich snów  księżniczko...-szepcze.
             Podnoszę się z łóżka i kieruje się ku drzwiom, a kiedy już tam jestem przystaje na chwilę i rzucam ostatnie spojrzenie na córkę.
O nie.  Żaden Weasley Cię nie tknie. 
             Wychodzę z jej pokoju, a już po chwili wchodzę do pomieszczenia, które zajmuje Brian. W pokoju jest ciemno, światło jest zgaszone jednak on siedzi na łóżku ze wzrokiem utkwionym w drzwiach przez które wszedłem.
Lekko zszokowany siadam koło niego.
-Dlaczego jeszcze nie śpisz?-pytam. Chłopak uśmiecha się cwanie.
-Czekałem na ciebie.
-Jak miotła?
-Najlepsza! Już nie mogę doczekać się aż zagramy.-wyznaje.
-Nie wiem czy mama nam pozwoli...-przypominam z rozbawieniem.
-To ty mi ją kupiłeś...Na ciebie będzie zła, nie na mnie.-informuje z kpiącym uśmiechem. Nie odpowiadam, a między nami powstaje błoga cisza podczas której każdy z nas pogrąża się we własnych myślach. Po chwili jednak obejmuje syna i przytulam siedmiolatka do siebie.
-Jakie pomyślałeś życzenie kiedy zobaczyłeś pierwszą gwiazdkę?-pyta cicho.
-Żadnego. Wszystko o czym mógłbym marzyć już mam.-odpowiadam patrząc na niego z czułością.
-Ciesze się, że jesteś taki mimo iż Twoje dzieciństwo i reszta była...
-Ja również.-przerywam.-A jeszcze bardziej ciesze się, że ciebie i Sylvi to nie spotka.
-Jesteś super tatą.-wyznaje z uśmiechem.
-A ty synem.-mówię. Podnoszę się z łóżka i podnoszę dłoń, by poczochrać jego włosy jednak ten szybko odskakuje.
-Ej! Miałeś tak nie robić, no!
Śmieje się cicho.
-Śpij młody.-przestrzegam po czym uśmiecham się raz ostatni i wychodzę z pokoju.
Kiedy przekraczam próg sypialni Hermiona wychodzi z łazienki.

*****

Hermiona



-Dzisiejsza wigilia była naprawdę udana.-zaczynam kiedy po wyjściu z łazienki blondyn zamyka mnie w swoich ramionach i kładzie na łóżku. Kładę głowę na jego torsie podczas gdy jego dłonie swobodnie wodzą po mym ciele.
-Pomijając fakt znajomości MOJEJ córki z synem WEASLEY'A było naprawdę miło.
-Przestań, nie możemy zabronić jej tej znajomości.-mówię i całuje jego lekko rozchylone usta.
-Mmmm....No wiem, ale nigdy go nie polubię.-informuje z miną obrażonego dziecka.-Pięknie dzisiaj wyglądałaś.
-Dziękuję.-szepcze czując wielkie ciepło w sercu i magię, która wręcz unosi się wokół nas.
-Ale jeszcze ładniej wyglądasz całkowicie bez niczego.-pomrukuje całując mą szyję.
-Jesteś niemożliwy.-zauważam po czym śmieje się cicho.
-Po prostu zakochany jak młody szczeniak mimo iż mam już znacznie więcej lat.-odpowiada szczerze jednocześnie całując mój kark.-Szkoda, że Harry Cię teraz nie widzi. Matki, żony, szczęśliwej kobiety...
-Widzi. Ciebie też. Jest z nami wszystkimi cały czas.-prostuję. Podnoszę na niego wzrok i  dotykam jego policzka.-Kocham Cię Draco. Najmocniej na świecie.
-Ja ciebie też.-słyszę.-Do tej pory nie mogę uwierzyć w swoje szczęście. Szczęście, że Cię spotkałem, że stanęłaś na mojej drodze i już z niej nie zeszłaś.
-I nie zejdę. Nigdy Cię nie zostawię Draconie Lucjuszu Malfoy'u.
-Często mam wrażenie, że na ciebie nie zasługuję.-przyznaje.-Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
-Nie musisz. Spędzimy je całe  razem. Wspólnie z naszymi dziećmi.-mówię szczęśliwa. Blondyn zamyka mnie w swoich ramionach po czym całuje mnie w czubek głowy, a później w oba policzki i usta.
-Całe.

*****

,,Kochaj i Walcz''.

Najtrudniej w życiu walczy się o miłość jednak jeszcze ciężej jest wyjść z tej walki wygranym.

Tak jak oni.

*****

JUTRO, POJUTRZE ( W NAJBLIŻSZYCH DNIACH) PROLOG NOWEGO OPOWIADANIA ,,CZARNY RAJ''

DZIĘKUJĘ!

Wielkie spełnienie wypełniło mnie kiedy postawiłam ostatnią kropkę. Spełnienie, że wspólnie doszliśmy do końca tej historii i mam nadzieję, że nie rozczarowaliście się epilogiem. Nie chciałam, by miał on miejsce na dworcu.-Za dużo takich. 

Jednak jestem średnio zadowolona, nie chciałąm by było przesłodzone i nie chciałam by było smętne. Jaki jest? Ocenicie sami.

Zapewnię jednak, że prolog jest lepszy ;)

Dziękuję wam strasznie jeszcze raz. Za wszystkie wejścia i komentarze. 

Jesteście niezwykli! Najlepsi.

Jednak nie będę wymieniać jak w niektórych rozdziałach gdyż są też czytelnicy, którzy są aczkolwiek nie zostawili po sobie śladu. 

Wszyscy jesteście niesamowici i strasznie się ciesze, że razem przeszliśmy przez te opowiadanie. 

Pozdrawiam mocno i mam nadzieję, że w nowym opowiadaniu również będziecie z tym blogiem. 

Wasza Vivian Malfoy.