Rozdział 15:,,Bo najciemniej jest zawsze pod latarnią.''

Pansy

                  Krzyczę gdy ciało Seamus’a zostaje obdarzone kolejnymi uderzeniami.

Kingsley, Moody i jeszcze jeden, nieznany mi auror, maltretują jego ciało zdając sobie sprawę, że będę chciała zaprzestać tortur na nim oraz fakt, że potrafię znieść wiele i na pewno nic bym im nie powiedziała. Tym razem nie chodzi o mnie, a o niego. Mężczyznę, którego ból wykorzystują przeciwko mnie.

-Powiedz nam gdzie mieszkają, co planują! –krzyczy nieznajomy jednocześnie uderzając głową Seamus’a o podłogę z taką wprawą, że zapewne musiał to robić już wiele razy.

-Nic nie mów, jeśli zrobisz inaczej moja śmierć pójdzie na marne! –prosi brunet podnosząc na mnie wzrok. Zaciskam usta w cienką linię podczas gdy wewnątrz mnie zachodzi ostra walka, czy mam posłuchać Gryfona czy też nie.

-Zginę Pansy już nie długo...to tylko kwestia czasu...proszę. –mówi, a już po chwili zaczyna łapczywe próby zdobycia  powietrza na wskutek zaklęcia, które w jego stronę posłali.

-Nie! –krzyczę. –Nic wam nie powiem!

Zakon Feniksa podniósł na mnie wrogie spojrzenie, a jeden z nich ruszył w moją stronę.

Z ust leżącego na ziemi mężczyzny wydostał się kolejny jęk spowodowany albo okrucieństwem tej sytuacji albo bólem, którym znowu został obdarzony.

Przez moje ciało przelewa się kolejna dawka bólu i dreszczy spowodowanych zimnem, które tu panuje.

-Przyjdziemy jutro, suko. Z Veritaserum. –informuje Moody, a po chwili uderza mnie otwartą dłonią prosto w twarz. –Kingsley może wpadnie wieczorem, prawda? –dodaje powodując śmiech u nieznajomego i Ministra, który ochoczo kiwa głową.

Łapie się za pulsujący policzek i przymykam oczy nie mogąc patrzeć na coraz to większą, czerwoną kałuże w pobliżu skatowanego przyjaciela oraz na lubieżny uśmiech Schackabolt’a.

                  Gdy wychodzą z celi, a raczej piwnicy sądząc po wyczuwalnej wilgoci i budownictwie, roznosi się krótki koncert przeróżnych zamków i zasuwek.

-Seamus, przepraszam...przepraszam. –szepczę gdy klękam koło niego jednocześnie sycząc z bólu przez rany, które i mi ozdobiły ciało.

-Nie chcę tak zginąć, Pansy. –odszeptuje. –Nie chcę umrzeć ze świadomością, że nic się nie zmieni, że zginąłem nadaremnie.

-Po prostu nie karz mi więcej tego robić. –proszę. –Albo podejmować takich decyzji.

 *****

 Draco

                    Nie mogłem zasnąć, ale to nic nowego. Fakt, że przyczyniła się do tego Granger również nie jest dziwny, gdyż nie raz nie mogłem przespać nocy z powodu tego, iż wyprowadziła mnie z równowagi. Swoją drogą to zadziwiające, że tylko ona, jako jedyna kobieta na świecie, można doprowadzić mnie do takiego szału.

                  Jednak według chłopaków z, którymi udało mi się trochę porozmawiać gdy spotkaliśmy się w salonie, naznaczeni brakiem snu i zmęczenia, i ja nie jestem bez winy.

Uważają, że również powinienem powstrzymać swoją złość jeśli od niej tego wyczekuję i nie dać się ponieść.

Łatwo się mówi, prychnąłem wtedy pod nosem. Nie znają jej tak jak ja, nie wiedzą do czego jest zdolna, a ja nie mogłem dalej znosić jej humorów i faktu, że obraziła się na mnie jak małe dziecko tylko dlatego, że ostatnio powiedziałem  coś co ją obraziło.

Ale czy ona mnie nie obraża?! To wredota w ludzkiej skórze, która jak na złość wychodzi tyko wtedy kiedy to ja jestem w pobliżu.

                  Z resztą nie mogę być dla niej miły. Co prawda nienawiść, którą do niej czułem zmieniła się w obojętność po ukończeniu szkoły, ale ona nie musi o tym wiedzieć.

Tak samo jak o tym, że wcale nie uważam ją za brzydką i nieatrakcyjną kobietę.

W życiu pierwszy nie wyciągnę do niej ręki. Przynajmniej nie wtedy kiedy ona nie okażę krzty uprzejmości.

I nie ważne, że według reszty wcale nie jest wrogo nastawiona. Nie znają jej tak jak ja, co jeśli powiem na głos brzmi naprawdę strasznie.

Z drugiej strony jednak taka jest prawda. W szkole zamieniali ze sobą jedynie parę słów, nie kiedy z czystej konieczności lub w ogóle nie rozmawiali, a chyba nikt nie poznał jej gorszej strony tak dobrze jak ja. Osobiście sądzę, że ma chyba tylko tą złą stronę.

                  Znamy się praktycznie od dzieciństwa, więc równie dobrze gdyby wszystko potoczyło się inaczej to ja mógłby się z nią przyjaźnić zamiast Potter’a czy Weasley’a.

Szczerze mówiąc nie żałuję, że jest tak jak jest. Nie wytrzymałby z nią nawet jednego dnia dlatego zawsze uważałem, że Wybrańcowi i Łasicy naprawdę należy się medal. Oczywiście jak dla mnie powinien on być pierwszym i ostatnim w ich życiu.

                 Bo czy normalne jest, że kiedy jest zdenerwowana marszczy nos tak, że wygląda jak niektóre wyrzeźbione wiedźmy na terenie Hogwartu?

Albo te jej rumieńce, które wpływają na jej twarz od razu gdy poczuje złość czy wstyd, które, swoją drogą, to ja przywróciłem?

Już pomijam fakt, że używa w stosunku do mnie przemocy  i rzuca we mnie wszystkim co tylko znajdzie się  pod ręką. Nawet gdyby usunąłbym to z pamięci i tak nie potrafiłbym znaleźć u niej żadnej zalety.

Zawsze gdy  w bibliotece czytała jakąś książkę, przejeżdżała piórem po ustach za co miałem ochotę udusić ją gołymi rękami i co bardzo dokładnie widziałem mimo, iż zawsze wybierałem stolik, który był najdalej od niej.

A czy przejawem życzliwości jest to, że gdy patrzy na mnie jej oczy ciskają gromy, tak realistyczne, że niekiedy mam ochotę odskoczyć bądź odłożyć wszelkie metalowe rzeczy, które mam w pobliżu, bojąc się, że naprawdę uderzy mnie jakiś piorun?

Nikt nie wmówi mi, że to, iż trzęsie się gdy jestem w pobliżu nic nie znaczy.

Oczywiście kiedy próbowałem się dowiedzieć poczęstowała mnie swoimi decybelami. Doprawdy miłe i urocze.

Szczerze mówiąc dziwie się, że tylko mnie doprowadza do takiej irytacji. Jest straszną marudą i wybrzydza gorzej ode mnie, więc zachodzę w głowę jak Potter mógł tego nie zauważyć.

Pije tylko i wyłącznie mugolską herbatę, w dodatku z goździkami, a piwo kremowe toleruje jedynie z imbirem.

Krzywi się gdy zauważy lub poczuje Ognistą Whiskey, a brwi same podjeżdżają jej do góry, gdy ktoś popełni jakiś błąd w wypowiedzi czy powie coś co według niej jest nieodpowiednie, nielogiczne, niepoprawne  czy absurdalne.

W dodatku, co może nie jest jej winą, jest niska. I to bardzo, a mnie denerwuje fakt, że zawsze gdy z nią rozmawiam, a raczej się kłócę, musi patrzeć na z wysoko zadartym podbródkiem, nawet kiedy ma na nogach obcasy. Irytuje mnie, że zawsze musze zobaczyć w tych brązowych oczach gryfońską dumę, upartość i męstwo.

W jej przypadku trudno stwierdzić co wkurza człowieka najbardziej. Od samego patrzenia nad nią można cholery dostać, a kiedy usłyszę się jej krzyk, co gorsza skierowany, do Twojej osoby nachodzi Cię niewyobrażalna chęć mordu.

Zawsze odczuwam tę mieszankę złości i pokrewnych jej uczuć gdy nie może oprzeć się, by nie wytknąć mi mojego...usposobienia.

Na każdym kroku, no może prawie każdym, wypomina mi jakim to jestem erotomanem, że we wszystkim znajduję pobudki seksualne czy, że krzywdzę kobiety z którymi się spotykam, a raczej spotykałem, ale nadrobię tę zaległość,  i wykorzystuje je, by ulżyć jedynie sobie i swoim seksualnym napędom.

 -Draco, choć szybko! –woła Teo wchodząc do mojego (i Granger) pokoju. –Elfias się ocknął, nie mamy chwili do stracenia! –dodaje i wylatuje z pomieszczenia jak z procy nie dając mi szansy, by się odezwać.

Szybko podnoszę się z miejsca i kieruje się w stronę pokoju, w którym przetrzymujemy Doge’a. Idąc nie mogę pozbyć się wrażenia, że Teo nie jest już tym zgarbionym ponurakiem, którym był wczoraj. Przez ułamek sekundy mogłem ponownie ujrzeć iskry w jego ciemnych oczach, energię, która go wręcz rozrywa i lekki uśmiech pełen satysfakcji i uniesienia.

Wchodząc do celi Elfias’a, gdzie pozostali już są, nie mogę pozbyć się nadziei, że jego przebudzeni doda energii i hartu ducha zarówno reszcie jak i mi.

-Panowie...

-Milcz, Elfias’ie. –przerywa Blaise dociskając mu różdżkę do gardła –Gdzie jest moja żona?

-To ty masz żonę, Zabini? –pyta uśmiechając się chytrze, a kiedy zauważam stan przyjaciela tylko jedno przychodzi mi na myśl. Idiota. Nie wie co może mu się stać jeśli nadal będzie się tak zabawiał.

I nie musze długo czekać. Już po chwili Blaise unosi jego krzesło za pomocą różdżki i zaczyna uderzyć nim o ściany i sufit, jednak gdy słyszy pierwsze krzyki porwanego z hukiem opuszcza go na ziemie wiedząc, że nie możemy pozwolić, by znów zemdlał.

-Gdzie jest moja żona?! –krzyczy ponawiając pytanie.

-Nie rozglądaj się tak, nikt Ci nie pomoże. –mówię zauważając jak winowajca rozbieganym wzrokiem wodzi po pomieszczeniu. Wzdychając ciężko podchodzę do niego. –Nie mamy czasu Elfias’ie! Albo powiesz nam teraz o wszystkich waszych kryjówkach albo użyjemy na tobie Veritaserum, które czeka na Ciebie już kilkanaście godzin....

Twarz porwanego blednieje jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z powagi sytuacji.

Na jego wysokim czole pojawia się, duża, długa zmarszczka, a ja sam zastanawiam się co bardziej go przeraża.

To co my możemy mu zrobić czy to co Kingsley mu zrobi gdy dowie się, że to on wyśpiewał nam ich kryjówki, w których trzymają więźniów.

-Jeśli mnie wypuścicie nikomu nie powiem, że ty wy! –obiecuje szybko dając nam ostateczny dowód, że panika ogarnęła całe jego ciało.

-Nie wyjdziesz stąd Elfias! Zrozum to wreszcie, stara gnido! –woła Teo, zniesmaczony jego łkaniami po czym posyła w jego kierunku kolorowy płomień.

Mężczyzna zaczyna krzyczeć kiedy na jego ciele pojawiają się drobne rozcięcia. Kręcę głową widząc litość przyjaciela i jednym ruchem nadgarstka powiększam rany, które zyskał od Teodor’a.

-Wypuście... –szepcze jednocześnie dusząc się krwią z rozciętej wargi.

-A wy wypuścicie Pansy?! –krzyczy Blaise, który najwidoczniej ma dość tej zabawy w kotka i myszkę. –Nawet nie mam pewności czy żyje! Ona i moje dziecko! –krzyczy z zaszklonymi oczami.

W pokoju zalega cisza w czasie, której Elfias odzyskuje kolory na twarzy.

Jedynym odgłosem, który rozbrzmiewa w pokoju jest tykanie, dużego zegara, który jednocześnie przypomina nam, że czasu mamy coraz mniej i, że musimy działaś jak najszybciej.

-Dobra, dosyć tej zabawy. –mruczy stojąca do tej pory cicho, Granger. Kobieta odpycha się od ściany, o którą była oparta i chwyciwszy Veritaserum zdecydowanym krokiem podchodzi do skrępowanego, starszego mężczyzny.

Korzystając z elementu zaskoczenia łapie go za podbródek i wręcz wpycha mu do ust szklaną fiolkę.

Niczego nie spodziewający się członek Zakonu Feniksa przełyka serum prawdy, a kiedy dochodzi do niego co właśnie przełknął zaczyna się krztusić, lecz jest już za późno.

Veritaserum dostało się do jego wnętrza i lada moment zacznie działać.

-Dzięki. –mówi Blaise podnosząc krzesło wraz z Elfias’em, którego ciało zaczyna się trząść.

-Wymień kryjówki Zakonu Feniksa, w których przetrzymujecie uprowadzonych! –wołam wiedząc, że teraz pójdzie już z górki.

*****

Teodor

                    Nie czekaliśmy na nic więcej. Kiedy tylko Elfias wyjawił nam miejsca, w których możemy znaleźć Pansy, a Potter wraz z Weasley’em teleportowali się do naszego domu, wyruszyliśmy od razu.

                   Niestety wiedziałem od początku gdzie przypadnie mi się udać. Będę musiał zburzyć mury, które tyle czasu wybudowałem.

 Teleportuje się z Blaise’m w miejsce gdzie kiedyś mnie więziono i, z którego mnie uratowali, będę musiał jakoś utrzymać się na nogach. Wiem też, że jeśli wrócimy stąd bez jakichkolwiek komplikacji, ostatecznie pokonam przeszłość, która tak uparcie mnie męczy.

                   Trudno określić gdzie to właściwie jest. Przetrzymywali mnie w małym domku przy Forest of Dean*, a raczej jego podziemiach, który dla wszelkich przechodnich był domkiem mugolskiego myśliwego, bo nie było to w magicznej części Londynu.

 Gdy wchodzimy do środka, wcześniej dokładnie oglądając go od zewnątrz, drzwi skrzypią równie uciążliwie co podłoga po, której stąpamy.

Spokojnym krokiem kierujemy się w stronę klapy, która schowana jest pod grubym, szarym i zniszczony dywanem.

Z coraz szybciej bijącym sercem idę przed siebie podczas gdy każdy krok jest dla mnie wielkim wyzwaniem.

-Teo, czy to...

-Tak, Blaise. To moja krew. –przerywam dobrze wiedząc o co chce zapytać, a gdy podążam za nim zauważam zaschnięte czerwone plamy na podłodze i ścianach, które powodują, że przez moment trudno złapać mi powietrze.

Odruchowo łapie się za ramię.

-Jesteś gotowy? –pyta kierując swój wzrok na klapę odgarnąwszy wcześniej szary dywan. Przytakuję. Blaise klęka na ziemi i powoli podnosi klapę do góry.

Zapach stęchlizny uderza nasze nozdrza, a mrok, który tam panuje wygląda jak część jakiegoś śmiercionośnego ducha.

Mrok i tylko mrok. To mój nowy towarzysz, nowy najlepszy towarzysz.

Leżałem na plecach wdychając zapach własnej krwi jednocześnie licząc krople spadającej z góry wody. Pewnie padało, a dach i podłoga nie jest zbyt szczelna, myślę.

-Wyglądasz okropnie. –rzucił Moody wtargnąwszy do pomieszczenia.

Uśmiechnąłem się sarkastycznie.

-I tak trzymam się lepiej niż ty. –odszczekuje dostając za to nagrodę w formie Secptumsepra'y.

Nie krzyczę to nie ma już sensu. Moje ciało tylko wije się z bólu, a dusza spogląda na mnie z góry śmiejąc się w najlepsze. To takie żałosne.

A mojej krwi mam w około coraz więcej.

Moje ciało trzęsie się wystraszone. Blaise posyła mi pytające spojrzenie, ale nie poddaje się. Zabini przytakuję uśmiechając się lekko. Szepcze zaklęcie, a kiedy z jego różdżki wydobywa się blady obłok wskakuje do środka. Do otulającego mnie niegdyś mroku.

                    Czekam chwilę, a kiedy słyszę znak, który miał mi dać przyjaciel, biorę wdech i skaczę w ciemność otulany słowami Katie, które na zawsze zapadły mi w pamięć.

Musisz być silny, a jeśli będziesz to wszystko szybciej się skończy. I spotka nas największa nagroda. Będziemy razem.

*****

Harry

                      Moja szczęka opadła niesamowicie nisko gdy dowiedziałem się, że możliwym jest, by Pansy była w ich drugiej kryjówce, a mianowicie opuszczonym przez pozostałych czarodziei magazynie, który znajduje się na granicy świata czarodziejskiego i mugolskiego.

Przecież mieszkam w pobliżu!

                       Po kilku, szybkich dyskusjach puściliśmy Hermione z Malfoy’em choć nie byliśmy szczególnie zachwyceni.

Przyznam się, że naprawdę to ja chciałem się z nią teleportować, bym nie musiał oglądać przepraszającego uśmiechu, który serwuje mi na co dzień Ron.

                      Szybkim krokiem mijamy kamienice nie zamieniając ze sobą ani słowa, gdyż to, by nas jedynie spowalniało.

Przechodzimy koło ulicznego sklepu, mojego bloku i mieszkania pasera, który sprzedaje kradzione auto, różdżki i mniejsze dodatki.

-Sądzisz, że jest jakaś szansa, by tu była? –pyta Ron gdy  magazyn, którego jeszcze nie dawno widzieliśmy sam zarys, teraz rozpościera się przed nami w całej okazałości.

-Zawsze jest szansa. –odpowiadam w duchu modląc się, by naprawdę tu była.

Rozglądamy się, a kiedy nie zauważamy nikogo w pobliżu wchodzimy do środka zdecydowanym krokiem.

Wyciągam różdżki z kieszeń i kieruje się w głąb jednopiętrowego magazynu.

                      Parter jest pusty. Jedynie w okolicach brudnych, a nawet wybitych, okien stoją stosy drewnianych palet i kupki popiołu.

Kiedy po krótkim spacerze nie znajdujemy nikogo, zaczynamy wspinać się po nierównych schodach na górę zdając sobie sprawę, że jeśli nie będzie jej tu, to jedyną szansą są pozostałe kryjówki.

Szybko odwracamy się za siebie gdy dźwięk spadających desek roznosi się po piętrze.

-To tylko kot. –pomrukuje Ron krzywiąc się z powodu naszej przewrażliwionej natury, podczas gdy czarny jak smoła winowajca przechodzi między naszymi nogami i z gracją schodzi po szerokich schodach na dół.

-Ty na prawo, ja na lewo. –postanawiam i odchodzę szybko nie dając mu szansy na protest.

Otwieram po kolei każde drzwi, a moje rozżalenie powiększa się gdy me oczy widzą jedynie pustkę.

Kopę w kolejny stos palet warcząc pod nosem.

Och, oby pozostali ją znaleźli, bo jeśli nie to nie wiem co stanie się z Blaise’m. Mężczyzna strasznie cierpi, ale tylko idiota mógłby mu się dziwić. W końcu stawką jest jego żona i dziecko, które jeszcze się nie narodziło.

-Nie ma jej. –rzuca Ron gdy spotykamy się po chwili w poprzednim miejscu.

-Tam też nie.

 *****

Hermiona

                        Do tej pory wydaje mi się to nieprawdopodobne, bowiem okazało się, że Święty Mung współpracuje z Zakonem Feniksa.

Byłam pewna, że nic mnie już nie może zaskoczyć, że znam już wszystkie mroczne sekrety tego świata, w którym bądź co bądź żyłam tyle lat, i, że żadnych kolejnych już po prostu nie ma. Strasznie się zawiodłam.

-Mung ma w swoim szpitalu podziemia, a one z kolei należą do Zakonu, który zamyka tam swoich więźniów. Układ ten zawarli już dawno, wręcz na samym początku pracy Kingsley’a na stanowisku Ministra Magii.-mówi gdy stoimy przed naszym domem.

-To niewiarygodne. Miałam okres w życiu, w którym chciałam tam pracować! –wołam przypominając sobie etap  podczas, którego zdecydowałam, ze będę magomedykiem jednak po wojnie wszystko się zmieniło, a Zakon zatrudnił mnie w swoich szeregach.

-Obie strony na tym korzystają. –wzrusza ramionami blondyn. –Zakon może katować światków ile tylko chce, co w większości przypadków owocuje szybszym zdobyciem informacji, a w razie gdyby przesadzili mają dla swoich niewolników darmową opiekę medyczną. Mung natomiast zyskał, no cóż...króliki doświadczalne. –wyjaśnia z lodowatym uśmiechem łapiąc mnie za dłoń.

                         Teleportujemy się w zaułek za szpitalem, a kiedy wychodzimy na główną ulicę, Malfoy puszcza moją dłoń krzywiąc się lekko.

Nie reaguję na jakiego minę, bo jestem już do niego przyzwyczajona. Dodatkowo jakby nie patrzeć taki jest jego urok, a bez tej złośliwości i dumnej postawy nie byłby sobą, a muszą być i tacy w magicznym świecie.

Mimo wszystko niektóre jego zagrania są nad wyraz irytujące. Ta wyniosłość i fakt, że pytania, na które nie udzieliłam mu odpowiedzi ostatnim razem, wciąż nie opuszczają mojej głowy. Po za tym do tej pory nie potrafię znaleźć na nie rozwiązania co momentami doprowadza mnie do białej gorączki.

Fakt, nie nienawidzę go, ale czy on musi to wiedzieć? I tak nic, by to nie zmieniło, a zdaję sobie sprawę, że kiedy to wszystko się już skończy, kiedy obudzimy się z tego koszmaru na wskutek wygranej jednej ze stron, rozejdziemy się.

Odejdziemy w różne strony i pewnie nie spotkamy się więcej choć przyznam –niechętnie –, że będzie brakowało mi naszych wzajemnych złośliwości, a nic nie będzie w stanie tego zastąpić. Znam go od kilku, długich lat i wiem, że nie ma na ziemi drugiego takiego czarodzieja oraz, że nikogo ego nie jest tak wielkie jak jego.

                        Kiedy blondyn odbija w prawo nie chcąc przechodzić koło aurorów, którzy i tak nie rozpoznaliby nas na wskutek eliksiru wielosokowego, który zażyliśmy, przypominam sobie, że to właśnie my dostaliśmy najtrudniejsze zadania.

To my, ja i Malfoy, mamy największe zagrożenie niepowodzenia, wpadki i komplikacji, które mogą się pojawić z każdym niewłaściwym ruchem.

-Sądzisz, że naprawdę Kingsley trzymałby ją jako... –przełykam ślinę. –królika doświadczalnego?

-Dlaczego, by nie? –pyta unosząc lewą brew.

-Choćby dlatego, że różne szczepionki czy leki lepiej stosować na chorych lub starych, nie sądzisz? –pytam lekko ironicznie. –W dodatku Pansy jest w ciąży, a nie uwierzę, że wśród wszystkich magomedyków-kobiet nie znajdzie się choć jedna, która sprzeciwiłaby się z powodu zagrożenia, które może spotkać dziecko.

-Nie zapominaj, że istnieje coś takiego jak Imperius, Granger. –zauważą zgryźliwie.

Przebijamy się przez tłum i nie postrzeżenie wchodzi w uliczkę, z której można dostać się do tylnego wejścia dla pracowników.

-W dodatku wątpię, że Kingsley zastanawia się nad takim błachostkami. Dla niego najważniejsze jest to, że w ogóle ją ma, bo sądzę,  że pewnego rodzaju sentyment, który do niej żywił jeszcze mu nie przeszedł. –kontynuuje po chwili arystokrata.

Spoglądam na niego zaskoczonym wzrokiem nie wiedząc co ma na myśli.

-Jaki sentyment?

-Nie wiem czy mogę Ci powiedzieć. To...osobiste. –stwierdza gdy opieramy się o ścianę budynku i nakładamy na siebie zaklęcie kameleona.

Nasz plan jest prosty. Pod owym zaklęciem wtargniemy do środka i skierujemy się do samych piwnic, by przekonać się czy jest tam Pansy. Jeśli będzie skorzystamy z elementu zaskoczenia i zaatakujemy. Jeśli nie wyjdziemy niepostrzeżenie, gdyż nie możemy niepotrzebnie zasygnalizować swojej obecności. Stworzylibyśmy zamieszanie, a dyrektor na pewno przekazałby przebieg wydarzeń Kingsley’owi, który z kolei domyśliłby się kto wtargnął do Munga i z obawy przeniósłby Pansy w inne miejsce. Takie, którego Elfias nie zna.

-No wiesz co! Zaprzyjaźniłam się z wami i naprawdę się o nią martwię. –prycham na jego słowa. –Po za tobą oczywiście. –dodaje szybko.

-Już kiedyś ją uprowadzili. –zaczyna powodując, że czuję lekkie zawroty głowy z powodu kolejnych nieznanych mi faktów i sekretów. –Wzięli ją niecały tydzień po tym jak odbiliśmy Teo, kiedy wracaliśmy z Pokątnej. Wiesz, później obwiniał się, że to przez niego....Oczywiście zabraliśmy ją, z jednej z komnat Ministerstwa, ale Kingsley zdążył ją zgwałcić.

-Dlatego jej krew...

-Jest brudna. Tak sądzi. –przerywa. –Tylko ona oczywiście. Sam uważam, że jest wspaniałą kobietą, a Blaise naprawdę ma szczęście, że na nią trafił. Zawsze wyciąga nas z problemów i nigdy nie powiedziała, że ma nas dość. Choć powinna. Zawdzięczamy jej wiele, a ja cieszę się, że mam taką przyjaciółkę jak ona...ale teraz jej nie ma. -Otwieram szerzej oczy jednak po chwili, gdy chcę dodać coś więcej, tylne wejście otwiera się, a na zewnątrz wychodzi wysoki magomedyk z papierosem w dłoni.

Tak, nałogi są najsilniejsze. I zazwyczaj wygrywają.

                            Zerkam na Malfoy’a, a raczej na miejsce, w którym powinien być, po czym wślizguję się do środka.

Biel pomieszczeń od razu mnie uderza, a charakterystyczny, szpitalny, sterylny zapach wchodzi mi do nozdrzy.

Odwracam się czując czyjąś dłoń na plecach, a kiedy słyszę drobny szept Rusz się, Granger wiem, że to blondyn za mną stoi.

Kierujemy się w stronę pokoju, w którym według planów budynku, które załatwił jedne z naszych informatorów, znajduje się zejście do piwnic, lecz gdy z naszej lewej nadchodzi pięcioosobowa fala lekarzy blondyn przesuwa dłoń z mych pleców na dłoń, którą po chwili ściska.

Przeklinam fakt, że musimy utrzymywać kontakt cielesny, by się wzajemnie nie zgubić,  a do mojej głowy wchodzi myśl, że będę musiała zwrócić mu uwagę za manewr, który właśnie wykonał. W końcu gdyby w porę nie odnalazł mojej dłoni rozdzieliliby nas magomedycy, a to nie skończyłoby się za dobrze.

                           Stajemy w pobliżu drzwi i czekamy na lekarza, który akurat będzie tam wchodził. Na szczęście nie musimy długo go wyczekiwać, gdyż już po chwili wychodzi z sąsiedniego pomieszczenia, w którym przez chwilę, gdy drzwi są otwarte, zauważamy jasne biurko i unoszące się w powietrzu przeróżne zdjęcia pacjentów.

Czekamy, aż przekroczy próg, a kiedy to robi wchodzimy za nim ledwie unikając uderzenia drzwiami.

                           Kiedy tylko schodzimy na dół, do pomieszczenia, którego w ogóle nie powinno tu być, po plecach przechodzą mi dreszcze.

Krzywię się gdy rozglądam się dookoła, kiedy do moich oczu dostają się jasne ściany i izolatki z szerokimi, szklanymi oknami, w którym zamknięci się pacjenci w białych kaftanach.

Mijamy ubranych w kitle lekarzy, spośród których niektórzy pchają wózki ze szczepionkami i różnymi preparatami.

-Widzisz ją gdzieś? –słyszę przy uchu. Zaprzeczam cicho bojąc się wpadki.

Wnikamy głębiej w lekarski labirynt, zakazany labirynt, a gdy dochodzimy do ostatnich drzwi Najcięższe przypadki rozglądam się dookoła i po chwili wchodzimy  szybko do pomieszczenia, korzystając tym samym z chwili ich nieuwagi.

Ku mojemu zaskoczeniu jest ciemno. Ściany wydają się siwe, a światło jest zgaszone.

Cisza, która tu panuje sprawia wrażenie złowrogiej, a  jedynym zauważalnym elementem na pierwszy rzut oka są błyszczące oczy niektórych więźniów.

-Pansy... –szepczę wodząc wzrokiem wokół siebie. Malfoy cicho wymawia zaklęcie, a już po chwili światło jego różdżki zaczyna wodzić po izolatkach.

Zamknięci składają się głównie ze starszych osób choć nie brakuje też kobiet trochę starszych ode mnie, które wciśnięte są w rogi pomieszczeń.

Oczy większości są zaszklone, a usta zaschnięte. Odwracam wzrok nie chcąc dłużej podziwiać ich odstających żeber i rąk  wyglądających  jak długie, cienkie patyki, które mogą złamać się pod każdym, najmniejszym ciężarem.

-Nie ma jej tu. –informuje blondyn głośno, który nie konsultując się ze mną postanowił przejść się wzdłuż pomieszczenia.

-Mieliśmy się nie rozdzielać. –przypominam i denerwuje się gdyż na pewno na jego twarz wpłynął teraz ten jego sarkastyczny uśmiech. Nie muszę go widzieć, by to wiedzieć.

-Teleportujemy się? –pyta podchodząc w moją stronę, z czego zdaje sobie sprawę słuchając jego kroków, jednocześnie puszczając moją wcześniejszą uwagę mimo uszu.

-To nie jest moja ręka, idioto! –krzyczę gdy jego dłoń zamiast złączyć się z moją, przesuwa się na moje pośladki.

-Pomyłka. –zauważa ironicznym tonem po czym łapie mnie za rękę, tym razem skutecznie.

Otoczenie między nami rozmywa się, a już po chwili ponownie jesteśmy w naszym domu.

*****

Draco

-Miejmy nadzieję, że im poszło lepiej. –mówię gdy siadamy na kanapie w salonie, który byłby pusty gdyby nie my.

-Powinni już wrócić. –mruczy kobieta znajdująca się naprzeciwko mnie, spoglądając na zegarek. Mimo wszystko wciąż z lekko naburmuszoną miną za incydent, który odbył się chwilę temu.

-A jeśli i oni jej nie znaleźli? –pytam gdy do mojej głowy po raz kolejny napływają słowa, których tak nie lubię. Bezsilność, słabość, niepowodzenie. –Co dalej?

-Cóż...Elfias nic więcej nam nie powie, w końcu to jedyne co wie. –odpowiada lekko przekrzywiając głowę. –Wyszłoby na to, że Kingsley ma jeszcze jakieś miejsce, o którym nikomu nie powiedział.

-Może po prostu nie jemu. –prostuje odchylając głowę do tyłu. Brunetka zerka na mnie niepewnie i kilka razy otwiera usta, z których nie wydobywa się jednak żaden dźwięk. 

Po chwili podnosi się z miejsca i rzuca przez ramię idąc w stronę kuchni:

-Zrobić Ci herbaty?

-Kawy. –odpowiadam czując, że mój organizm potrzebuję solidnej dawki kofeiny i energii, by nie został pokonany przez przygnębienie. –Nie wiem jak możesz pić herbatę z goździkami...

-Skąd wiesz, że taką piję? –pyta lejąc  wodę do czajnika. Czyli po mugolsku.

-Kiedy na siódmym roku, zrobiłem Ci inną wylądowała na moich spodniach. –przypominam, a po chwili zauważam, że nieświadomie próbuję odciągnąć jej uwagę od reszty, która jeszcze nie wróciła jak i od naszego niepowodzenia.

-To był przypadek. –odpowiada z lekkimi rumieńcami. Czyżby powróciła stara Granger?

Zalewa nasze kubki wrzątkiem. –Nie musiałeś tak machać rękoma, kiedy trzymałeś szklankę w dłoni...

-Trzeba było mnie nie denerwować. –ucinam wciąż nie unosząc głowy. –Swoją drogą do tej pory uważam za niedorzeczne to, że McGonagall za karę zamieniła mnie na skrzata domowego dla Ciebie. W dodatku na cały tydzień. –prycham na co ona przewraca jedynie oczami.

-Wiem, że nie powinnam tak mówić, w końcu jeszcze nie wrócili, ale sądzę, że Kingsley trzyma ją całkiem gdzie indziej. Gdzieś, gdzie czułby się bezpiecznie, pewnie... –snuje kiedy podaje mi parujący kubek i zasiada obok mnie na wcześniejszym miejscy.

-Kingsley jest potworem. To zły człowiek. –wypowiadam się nie chcąc snuć tematu jednak gdy widzę tę minę –lekko zmarszczony nos i zaintrygowane spojrzenie –wiem, że jedynie owy temat rozwinąłem.

-A ty, Malfoy? –pyta po chwili popijając herbatę.

-Co, ja?

-Też byłeś złym człowiekiem. Dlaczego? –pyta całkiem poważnie. Spoglądam na nią jak na najbardziej dziwne stworzenie na świecie, oczekując, że się wycofa.

Ona tymczasem w ogóle o tym nie myśli, a wręcz przeciwnie –przysuwa się bliżej mnie wyraźnie zaciekawiona.

-Nie zamierzam Ci o tym opowiadać, Granger. –warczę i odstawiwszy kubek z kawą na stolik, podnoszę się z miejsca. Kieruje się w stronę okna, stając do niej plecami.

-Czemu? –pyta, a kiedy czuję za sobą jej bliskość jeszcze bardziej się irytuje.

-Do czego dążysz, Granger? –pytam wciąż się nie odwracając. –Myślisz, że ja zrozumiem go lepiej? Sądzisz, że ja też byłem potworem?

-To nie tak, po prostu...

-Byłem głupi, popełniłem błędy, ale nie zmienię tego, Granger. –przerywam zły. –Dziwie się, że nie boisz się spać ze mną w jednym pomieszczeniu. –ironizuję po czym odwracam się z  zamiarem odejścia.

                     Kiedy skręcam w stronę naszej sypialni w domu pojawiają się Teo z Blaisem, a po dłuższej chwili również Potter i Weasley. Nie musze pytać. Wiem jak im poszło po ich żałosnych, pogrążonych twarzach.

*****

Hermiona

                   Mam ochotę odgryźć sobie język. Zawsze mówiłam co sądzę na dany temat i dopiero później myślałam nad słowami, które wypowiedziałam.

Widocznie zostało mi to do tej pory, a za ciekawość, która popchnęła mnie do tego idiotyzmu, mam ochotę spalić się ze wstydu. I lekkiego poczucia winy.

                  Nasi przyjaciele (bo śmiało mogę nazwać tak też Teo i Blaise’a) wrócili z tym samym co my czyli z niczym.

Zabini opada ciężko na fotel podczas gdy Nott osuwa się po ścianie, zmęczony wspomnieniami i bezowocnym poszukiwaniem.

Harry widząc jego postawę kieruje  swe kroki do kuchni, niedaleko której stoi Malfoy, by po chwili wrócić do niego ze szklanką wody.

-Pokonałem przeszłość...nareszcie. –szepczę popijając ciecz przez co jego twarz od razu staje się mniej blada. –Ale nie znaleźliśmy jej.

-Sądząc po waszych minach, wy pewnie też. –wzdycha Blaise.

Przecząco kiwam głową podczas gdy za oknem pierwsze krople deszczu zaczynają przecinać nocne niebo.

-Od Elfias’s już nic nie wyciągniemy.

-Nie Harry, od niego nie, ale sądzę, że Kingsley trzyma Pansy gdzieś blisko siebie. Gdzie czuje się panem, gdzie jest najważniejszy...

-Ministerstwo? –podrzuca Ron.

-Za dużo osób wewnątrz. –odpowiada stojący do tej pory cicho blondyn.

Mrużę oczy gdy myśli zaczynają świtać mi w umyślę.

Przysiadam na pobliskim fotelu gdy do głowy dochodzą mi słowa zmarłych.

Czy zawsze muszą być one złe, a może, by pozwolić im płynąć?

Zamykam oczy całkowicie, czując przyćmiony ból. Wiem, że reszta zerka na mnie z oczekiwaniem, napięcie, które panuje wydaje się tak gęste, że można byłoby je kroić.

Zabij.

Nic tym nie zdziałasz. Po mnie będą kolejni.

Moi ludzie znają Twój adres...

Chwieje się lekko, a moja głowa wydaje mi się niesamowicie ciężka.

Zabij.

Otwieram szybko oczy gdy mój umysł stawia przed nimi obraz starca kulącego się na śliskiej podłodze oraz kobietę, którą widziałam dzisiaj w izolatce.

-Adres... –mamroczę cichutko. –Gdzie czujecie się najpewniej? Bezpiecznie. Jesteście najważniejsi, świadomość, że nic wam nie grozi jest wręcz namacalna...

-Dom?

-Tak, Blaise. –mówię patrząc na nich wyczekująco.

-Granger, naprawdę sądzisz, że to możliwe?

-Wiem, że wydaje się to nieprawdopodobne! –wołam unosząc się z miejsca. Czuję jak po moim ciele roznosi się kolejna dawka energii i zapału.

Kontynuuje uniesionym tonem, gestykulując rękoma. –Trzyma ją w miejscu, którego adresu nikt nie zna...miejscu...

-O którym nikt, by nie pomyślał. –kończy Malfoy, a po jego minie sądzę, że i jego opanowała porywcza nadzieja.

-Najciemniej jest zawsze pod latarnią...-mamroczę Blaise.

-Dokładnie! I czuję, że tym razem trafiliśmy... –dodaje. Gdy sens moich słów dociera do pozostałych, grymasy, które mieli na twarzach znikają, a mi wydaje się, że słyszę ich szybciej bijące serca.

-Kiedy ruszamy? –pyta Teo wodząc po nas wzrokiem jednak nie jest on już tak ciężki jak poprzednio. Dłonie Blaise’a znów zaciskają się w pięści w wojowniczym geście, a ja krzywię się w myśli gdy zerkam ukradkiem na postawę blondyna. O Godryku! Będę musiała go przeprosić.

­Prostuje się i uśmiecham lekko na myśl, że nareszcie może nam się udać.

Gromadzę w sobie wszystkie siły i popychana ich pewnymi, lekko groźnymi minami, jestem w stanie zdecydować:

-Teraz.

*****

Forest Of Dean -mugolski las, który pojawił się w  siódmej części HP.

Przepraszam za błędy albo niższą jakość, jeśli taka jest, ale piszę na blogspocie, lecz pole w którym się piszę niesamowicie mi się pomniejszyło, po przypadkowym wciśnięciu Ctr+? 

przez co mam strasznie mała literki. Pomocy! Wie ktoś co można z tym zrobić?

Pozdrawiam mocno. 

Vivian Malfoy